Fanatyczni żołnierze Padyszacha Imperatora, wojownicy imperialnego rodu Corrinów.
Rekrutacja i szkolenie[]
Sardaukar
Sardaukarzy rekrutowali się na Salusie Secundusie, będącym oficjalnie planetą więzienną imperatora. Panujące tam warunki były tak surowe, że sześć osób na trzynaście nie dożywało jedenastego roku życia. Dzięki temu do oddziałów Sardaukarów wcielani byli jedynie najsilniejsi i najbardziej odporni.
Szkolenie wojskowe Sardaukarów wyrabiało w nich bezwzględność, niemal samobójczą pogardę dla własnego bezpieczeństwa, a także okrucieństwo, które wykorzystywali przeciw wrogom jako narzędzie terroru. W szczytowym okresie świetności tej formacji biegłość Sardaukarów w fechtunku miała być równa dziesiątemu stopniowi Ginazów, a ich przebiegłość i zręczność w walce wręcz uchodziły za godne kunsztu adeptek Bene Gesserit. Wartość bojowa jednego Sardaukara była porównywalna z dziesięcioma zaciężnymi żołnierzami Landsraadu.
Za rządów Szaddama IV, choć Sardaukarzy wciąż byli potężni, ich siłę podkopało zadufanie. Natomiast mistyka ich religii, dająca im hart ducha, została głęboko przeżarta cynizmem.
Historia[]
Sardaukarzy przez tysiące lat stali na straży władzy domu Corrino - już od czasów Bitwy pod Corrinem, w wyniku której ród ów ustanowił swoją władzę nad Imperium. Przez cały ten czas uchodzili za niezwyciężonych. Niemniej, arogancja stała się pośrednio przyczyną ich upadku.
Kres świetności Sardaukarów nadszedł ostatecznie w roku 10193, kiedy to zostali pokonani przez Fremenów w Bitwie pod Arrakin. W następstwie, ród Corrinów utracił władzę, na tron Imperium wstąpił Paul Atryda, a liczebność Sardaukarów została zredukowana do jednego legionu imperialnego (ok. 30 000 żołnierzy). Tym samym, Sardaukarzy przestali być siłą liczącą się we wszechświecie. Następnie Farad'n Corrino, wnuk Szaddama IV, oddał ich pod komendę syna Paula - Leto II Atrydy - kiedy ten wstąpił na tron Imperium, wprowadzając je na Złoty Szlak.
Za rządów Leto II, jeden z gholi Duncana Idaho poprowadził ostatnich Sardaukarów do rebelii, która została szybko stłumiona. To ostatecznie przesądziło o losie tej formacji - po nieudanym buncie, oddziały Sardaukarów zostały rozwiązane przez Leto II. W ich miejsce utworzono formację Rybomównych, złożoną wyłącznie z kobiet.